Het was best wel even schrikken, toen een paar weken geleden deze CD op mijn deurmat belandde. Niet zozeer omdàt ze daar lag, maar omwille van de vaststelling dat het al ruim drie jaar geleden bleek te zijn, dat ik in deze kolommen uitgebreid de lof gezongen had van “Reveries”, het toenmalige debuut van deze Antwerpse jonge vrouw. Nu, elfendertig draaibeurten ver, kan ik alleen maar blij zijn over alles wat ik toen schreef over de doorleefde en wendbare stem, die moeiteloos jazz en soul aan elkaar weet te breien. Ook het oor voor inkleuring en arrangementen was me toen opgevallen en ook dat hoef ik vandaag allerminst te herroepen.

Deze nieuwe plaat is voor een groot deel met dezelfde muzikanten opgenomen als dat debuut van toen: Jan Willems op allerlei toetsen, Ann Waets en Steve Kashala op backing zang, Sam Joris en Joppe Bestevaar op trompet en sax…die waren er toen ook allemaal bij en ze kregen voor deze nieuwe plaat het gezelschap van gitarist Arno Goossens en van Pieter Van Buyten -zie: Flip Kowlier, Roosbeef, The Sore Losers…-, die niet alleen mee in de producersstoel kroop, zang, percussie en een streepje gitaar toevoegt en meeschreef aan “Love Rooted So Deep”. Dat “laten meeschrijven” lijkt een beetje een handelsmerk te zijn geworden van Ella Ray, die weliswaar alle teksten voor haar rekening nam, maar die voor de muziek ook saxman Alban Saerens te hulp riep voor “Everybody Can’t Like You” en voor “Guess You Know” en “Woman” een beroep deed op Jan Willems, terwijl partner Jelle Boets haar hielp bij “Running Away”. Dat alles bijeen opgeteld, levert eigenlijk een groepsplaat op. Wannes wist het al en Ella Ray neemt zijn adagium “Ne zanger is ne groep” helemaal over; dit is prachtig groepswerk, waarbij alle instrumenten, inclusief de stem van Ella Ray, ten dienste van de song gesteld worden. Al heb ik hen nog niet vermeld, ook ritmesectie Jelle Van Giel/Gerben Brys -die duikt tegenwoordig zowat overal op- doet een flinke duit in het zakje, door strak, maar niet opdringerig de lijnen uit te zetten, waarbinnen de hele band zijn gang kan gaan. Dat vormt allemaal samen een stevige basis en het heeft dus enkel nog goeie songs nodig om tot een goeie plaat te komen.

Welaan: die songs staan simpelweg als een huis: Ella Ray schrijft over dingen die ze zelf meemaakt of die haar als mens raken. Dat kunnen de dagelijkse strijdmomenten zijn, de (on)zekerheden van de Liefde, de positie van de vrouw, de mens en wat hij zijn soortgenoten allemaal aandoet, de gevolgen van oorlog en de manier waarop wij met vluchtelingen omgaan, maar net zo goed mijmert Ella Ray over momenten van intens geluk en diepgaande schoonheid.

Dat levert een plaat op, die je keer op keer weer kunt beluisteren en die, meer nog dan haar voorganger, uitnodigt om Ella Ray live te gaan bekijken en beluisteren. Bij “Reveries” had ik het over “binnenkomen langs de grote poort” en daar neem ik geen woord van terug, al lijken de radioprogrammatoren mij tot nu toe niet te willen volgen. Naast “Rooted” gaan ze onmogelijk kunnen blijven kijken, want hiermee zet Ella Ray een hele grote stap voorwaarts: ze was al een goeie zangeres, maar de verhalen die ze nu vertelt bulken van waarachtigheid en geloofwaardigheid, twee zaken die onmisbaar zijn voor een artiest, die het goed meent…Ik herhaal mezelf dus even: de nieuwe van Ella Ray is héérlijk om naar te luisteren!

(Dani Heyvaert)